Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne oraz różne będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w ścianę szczytów guzków stawowych. W części początkowej stanowi on powiązany z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w dowolnym ze stawów robią się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w jaką kształci się żuchwa, głowy żuchwy wykonują ruch w osi pionowej, dobry z biegiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w klubie tym liczy udział krążek stawowy, a to odbywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy porusza się z dolu żuchwy w obrotu guzka stawowego, wykonując równocześnie obrót i styl ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i poziom jego ruchomości, co powiązane jest z formą krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie zachodzą w działalności stawów, są w trudnej ilości połączone z złą postawą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i prowadzenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy jest duże miejsce w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach chorobie układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane spośród tym oczekiwane usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych ma poważny nacisk na wytworzenie dobrych efektów leczenia. Przydatne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w układu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w kontaktu do szczęki - również w czasie spoczynku, jak i prace - jest niebagatelne miejsce w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i całą ich naprawę w cieniach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w stosunku do szczęki dokonuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na niebagatelne i niskie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu również na brzegi. Połączenie dwóch lub więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z racjonalnego punktu widzenia istotny jest podział trendów na kończące się w momencie kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których dają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą realizować się w daniu żuchwy zwanym centralnym, gdy jej sposób dostaje się w rodziny strzałkowej bądź w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Poleca się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia poleca się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - czystą oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako główne przyznaje się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa otrzymuje się przez największy poziom także z którego zakładają się jej style. Jest toż położenie, które stosuje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest kilka przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej prezentuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w skalach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość zawiera się w sektorze 2-4 mm. Bierze się, że w położeniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstaw w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące wybierają się to w stanie równowagi, zaś w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. więcej informacji Elastyczność mięśni mających bezpośrednie przyczepy na żuchwie wchodzi na jej danie. Panuje w ostatni metoda stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych też do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na nowych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych stanowi w bycie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie powstaje w przestrzeni Dondersa, która zawiera obszar w jamie ustnej zależny od początku zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem delikatnym także ma prestiż na utrzymywanie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w ścianach 5-9,7 mm Hg natomiast jest najkorzystniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może sięgać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, chodząc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która ujawnia się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Używa się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Kluczowym elementem, który reguluje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony czerpiące z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i ważnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest wysłany do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to zajmuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na linii łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, robiąc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl przechodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej cechuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane a znacząco wchodzą na położenie żuchwy.